Hij was mijn broer

Vincent van Gogh sterft in juli 1890. Zijn broer, Theo, overleeft hem slechts zes maanden. In tegenstelling tot datgene wat altijd wordt verteld, was hij de meest kwetsbare van de twee. Hij sterft, door de dood van zijn broer. Hij voelt zich geamputeerd, maar vraagt zich af of hij de geamputeerde is, of het afgesneden lichaamsdeel.

Het verhaal begint en eindigt met de dood; in sobere woorden, in grijstinten, fijnzinnig en zwaarmoedig. Judith Perrignon neemt de lezer mee naar het graf van de schilder. Theo praat over zijn broer in de derde persoon. Hij keert terug naar hun beider jeugd, naar hun leven verenigd in de liefde voor de kunst.

Maar waar voor Vincent zijn schildersdoek sprak, zo resten voor Theo slechts woorden, armzalige woorden. Aan het einde van het boek spreekt Theo niet meer. Zijn medisch dossier verhaalt van een man die op 34-jarige leeftijd sterft, krankzinnig. De twee broers rusten, zij aan zij, op het kerkhof van Auvers-sur-Oise.

Dit boek brengt twee datums met elkaar in verband. Het begint en eindigt met de dood: Vincent van Gogh wordt begraven op 30 juli 1890, zijn broer Theo sterft zes maanden later op 25 januari 1891.

Vincents dood vergt van Theo die ziek is, zijn laatste krachten. In zijn Parijse appartement richt hij een overzichtstentoonstelling van zijn werk in. De diepbedroefde Theo heeft zijn broer niet kunnen redden, maar hij redt wel de schilder. Zijn schilderkunst zal voor hem blijven spreken. Op de begrafenis heeft Theo het woord moeten laten aan dokter Gachet.
Ik stamelde wat bedankjes, niets meer dan dat, vergeef het mij. Dokter Gachet heeft het op zich genomen. Hij heeft het belangrijkste verteld: dat je een eerlijk man was, een groot kunstenaar, dat je in je leven maar twee doelen had, de mensheid en de kunst, en dat het de kunst was die je boven alles lief had, en die je nog in leven hield. Ik, de eenvoudige handelaar in gestorven schilders en te weinig in levende, ik weet niets van die voorspelling. Hij was mijn broer, had ik eraan toe willen voegen.