Slecht bevallen

De auteur vertelt over haar gevecht tegen de medicijnverslaving,de ervaringen met het medisch tuchtcollege en de witte jassen. Ook schroomt ze niet te onthullen welke impact dit op haar gezinsleven heeft gehad.

Zoals Bloem zelf schrijft:
"Na ruim achtentwintig zware, turbulente en wonderschone jaren heb ik mijn verhaal geschreven. Van harte hoop dat mensen met chronische pijn, of een geliefde die er machteloos naast staat, steun vindt door dit boek. En wellicht daardoor de kracht kan opbrengen om de moordende, negatieve en energieverslindende medicijnverslaving te overwinnen. Kort gezegd, als je ervoor open staat, dan zijn er ook vele bloemen op een hobbelig pad die je kunnen sterken en troosten.

Fragment 1: November 1982
Nadat ik een vol uur geperst had, zei de vroedvrouw met een geforceerde glimlach: ‘Bij je vorige bevalling vond je het erg dat het een tangverlossing werd, je hebt al een uur geperst Rosa. De gynaecoloog zal toch gehaald moeten worden.’ ‘Gisteren graag,’antwoordde ik. Gynaecoloog de Boer kwam. Helaas bleek zowel de tang als de vacuümpomp geen oplossing. Van mij hadden ze beide tegelijk mogen gebruiken.

Fragment 2: April ’85
Eén van de grootste valkuilen was het alternatieve circuit. Er was nog een scala aan onbeproefde mogelijkheden. Alles kreeg een kans. Een iriscopist zag vlekjes in mijn ogen en zei dat ze pijn zag. Dit klopte, maar ze had mij wat minder snel binnen zien komen. Dus dacht ik: je had beter een vak kunnen leren en pijn heb ik niet alleen in mijn lijf maar ook in mijn portemonnee.

Fragment 3: November 1987
We liepen het imposante kantoorgerechtsgebouw, gelegen aan de Parnassusweg in Amsterdam binnen. Ik vertikte het weer eens om krukken te gebruiken. Mijn ontstoken schouderkoppen waren het hier volledig mee eens. Binnen zagen we rechts van ons in een enorme wachtruimte de vroed- vrouw en de gynaecoloog zitten met hun advocaat.

Fragment 4: Januari 1998
Na dertien dagen vroeg ik een recept aanbij de huisarts. Ze deed niet moeilijk en schreef gewoon weer een recept uit voor 180 stuks. Als ze had meegerekend, dan had zij door moeten hebben dat er met elf Pethidine tabletten per dag ingegrepen moest worden. Ik sliep steeds meer, had geen eetlust meer had en zakte weg in een diepe zwarte put."