Annie
In dit luisterboek leest Kees van Kooten op onnavolgbare wijze een ontroerend verslag van de aftakeling en dood van zijn moeder.
€ 4,99
Beschrijving
Samen oud
Ze richt zich op blauw overwaasde ogen kijken me aan. Ogen die niet veel meer zien maar naar ik vrees gedachten kunnen lezen. Mijn gedachten waarover ik me schaam.
Samen zijn we oud maar houden geen gelijke tred. Haar krachteloos stijve poten presteren niet meer dan een blokje rond. Ik ga haar voor wachtend op winderige hoeken.
Als gast is ze nergens meer welkom sinds ze haar darmen weerloos ontlast. Dan komen de gedachten Die ze niet mag lezen.
Ik streel haar kop Zuchtend legt ze zich weer aan mijn voeten.
Annie van Kooten-Snaauw 1910-1999
Veel schrijvers kunnen pas met hun dode moeder in vrede verder leven als zij alles hebben opgeschreven. Met deze paradox verleent Kees van Kooten bestaansrecht aan Annie, een ontroerend verslag van de aftakeling en dood van zijn moeder. Hoe zij steeds vergeetachtiger en hulpbehoevender werd, toestemde in een verhuizing naar een verzorgingstehuis, een paar maanden later na een val in coma raakte, en uiteindelijk een zachte dood stierf. En hoe haar zoon om haar treurt, want, 'Men houdt pas ten volle van zijn vader en moeder wanneer zij zijn overleden en ons medelijden blijft onvermindert groeien.'
Annie is een prachtig boek, vol ingehouden emotie en ook humor, over een liefdevolle moeder-zoon relatie.
Details
Imprint
De Bezige BijUitgever
Bezige Bij b.v., Uitgeverij De
Publicatiedatum
27 juli 2009
ISBN
9789023416142
Taal
Nederlands
Speelduur
1 uur 19 min 43 sec
Bestandsgrootte
56 MB
Formaat
mp3 download en geschikt voor de Luisterrijk app
Categorieën
Tags
Over de auteur
Kees van Kooten (1941) richtte op de middelbare school met Wim de Bie een cabaretgroep op. Na school bleef hij met De Bie samenwerken, eerst als De Clichémannetjes, vanaf 1965 voor diverse televisieprogramma's waaronder Hadimassa (VARA) en Het Gat van Nederland (VPRO). In 1972 richtte hij met Wim de Bie het Simplisties Verbond op, zij werden in 1974 en in 1977 bekroond met de Nipkow-schijf en in 1985 met de Ere-Nipkowschijf. Daarnaast bracht het Simplisties Verbond zeven langspeelplaten uit, waarvan er drie een Edison ontvingen. Vanaf 1985 zond VPRO-televisie wekelijks hun programma Keek op de Week uit. Sinds maart 1998 is Kees van Kooten gestopt met het optreden voor tv en wijdt hij zich aan het schrijven.
In 1968 debuteerde Kees van Kooten met Treitertrends, korte stukken waarin modieuze typen worden ontmaskerd en geparodieerd. Naast zijn gave voor satirisch werk bleek zijn vermogen tot autobiografisch proza uit veelgelezen en geprezen boeken als Koot droomt zich af (1977), Koot graaft zich autobio (1979) en Veertig (1982). De bundelingen met hilarische columns Modermismen (1984) en Meer Modermismen (1986) hadden een groot succes en zijn in 2004 herdrukt als Alle modermismen ooit (met 60 bonusmodermismen). In Zwemmen met droog haar (1991) laat Kees van Kooten zien dat wie het in Nederland goed heeft, het pijnlijk verkeerd kan hebben wanneer hij elders goed wil doen.
De verhalenbundel Verplaatsingen (1993) bevat verhalen die in hun oorspronkelijke gedaante werden gepubliceerd in Humo. Het boek werd gevold door Levensnevel (1999), waarvoor Van Kooten de Haagse Littéraire Witte prijs ontving. In 2000 verscheen zijn ontroerende portret van zijn overleden moeder, Annie, de bekroning op zijn autobiografisch werk. 'Schrijvers kunnen pas met hun dode moeder verder leven als zij het hebben opgeschreven,' zei Van Kooten hierover. Een jaar later publiceerde hij het op groot formaat vormgegeven Hilaria vol foto's, teksten en knipsels, in 2003 gevolgd door Tijdelijk nieuw, een bundeling schetsen uit Humo die voor deze bundel werden herschreven, geactualiseerd en aangevuld. Zijn meest recente boek is Episodes (2007), een lofzang op zijn jonge kleinzoon.
Kees van Kooten (1941) richtte op de middelbare school met Wim de Bie een cabaretgroep op. Na school bleef hij met De Bie samenwerken, eerst als De Clichémannetjes, vanaf 1965 voor diverse televisieprogramma's waaronder Hadimassa (VARA) en Het Gat van Nederland (VPRO). In 1972 richtte hij met Wim de Bie het Simplisties Verbond op, zij werden in 1974 en in 1977 bekroond met de Nipkow-schijf en in 1985 met de Ere-Nipkowschijf. Daarnaast bracht het Simplisties Verbond zeven langspeelplaten uit, waarvan er drie een Edison ontvingen. Vanaf 1985 zond VPRO-televisie wekelijks hun programma Keek op de Week uit. Sinds maart 1998 is Kees van Kooten gestopt met het optreden voor tv en wijdt hij zich aan het schrijven.
In 1968 debuteerde Kees van Kooten met Treitertrends, korte stukken waarin modieuze typen worden ontmaskerd en geparodieerd. Naast zijn gave voor satirisch werk bleek zijn vermogen tot autobiografisch proza uit veelgelezen en geprezen boeken als Koot droomt zich af (1977), Koot graaft zich autobio (1979) en Veertig (1982). De bundelingen met hilarische columns Modermismen (1984) en Meer Modermismen (1986) hadden een groot succes en zijn in 2004 herdrukt als Alle modermismen ooit (met 60 bonusmodermismen). In Zwemmen met droog haar (1991) laat Kees van Kooten zien dat wie het in Nederland goed heeft, het pijnlijk verkeerd kan hebben wanneer hij elders goed wil doen.
De verhalenbundel Verplaatsingen (1993) bevat verhalen die in hun oorspronkelijke gedaante werden gepubliceerd in Humo. Het boek werd gevold door Levensnevel (1999), waarvoor Van Kooten de Haagse Littéraire Witte prijs ontving. In 2000 verscheen zijn ontroerende portret van zijn overleden moeder, Annie, de bekroning op zijn autobiografisch werk. 'Schrijvers kunnen pas met hun dode moeder verder leven als zij het hebben opgeschreven,' zei Van Kooten hierover. Een jaar later publiceerde hij het op groot formaat vormgegeven Hilaria vol foto's, teksten en knipsels, in 2003 gevolgd door Tijdelijk nieuw, een bundeling schetsen uit Humo die voor deze bundel werden herschreven, geactualiseerd en aangevuld. Zijn meest recente boek is Episodes (2007), een lofzang op zijn jonge kleinzoon.
