Live gelezen & gespeeld

Kees van Kooten (1941) richtte op de middelbare school met Wim de Bie een cabaretgroep op. Na school bleef hij met De Bie samenwerken, eerst als De Clichémannetjes, vanaf 1965 voor diverse televisieprogramma's waaronder Hadimassa (VARA) en Het Gat van Nederland (VPRO). In 1972 richtte hij met Wim de Bie het Simplisties Verbond op, zij werden in 1974 en in 1977 bekroond met de Nipkow-schijf en in 1985 met de Ere-Nipkowschijf. Daarnaast bracht het Simplisties Verbond zeven langspeelplaten uit, waarvan er drie een Edison ontvingen. Vanaf 1985 zond VPRO-televisie wekelijks hun programma Keek op de Week uit. Sinds maart 1998 is Kees van Kooten gestopt met het optreden voor tv en wijdt hij zich aan het schrijven.

In 1968 debuteerde Kees van Kooten met Treitertrends, korte stukken waarin modieuze typen worden ontmaskerd en geparodieerd. Naast zijn gave voor satirisch werk bleek zijn vermogen tot autobiografisch proza uit veelgelezen en geprezen boeken als Koot droomt zich af (1977), Koot graaft zich autobio (1979) en Veertig (1982). De bundelingen met hilarische columns Modermismen (1984) en Meer Modermismen (1986) hadden een groot succes en zijn in 2004 herdrukt als Alle modermismen ooit (met 60 bonusmodermismen). In Zwemmen met droog haar (1991) laat Kees van Kooten zien dat wie het in Nederland goed heeft, het pijnlijk verkeerd kan hebben wanneer hij elders goed wil doen.

De verhalenbundel Verplaatsingen (1993) bevat verhalen die in hun oorspronkelijke gedaante werden gepubliceerd in Humo. Het boek werd gevold door Levensnevel (1999), waarvoor Van Kooten de Haagse Littéraire Witte prijs ontving. In 2000 verscheen zijn ontroerende portret van zijn overleden moeder, Annie, de bekroning op zijn autobiografisch werk. 'Schrijvers kunnen pas met hun dode moeder verder leven als zij het hebben opgeschreven,' zei Van Kooten hierover. Een jaar later publiceerde hij het op groot formaat vormgegeven Hilaria vol foto's, teksten en knipsels, in 2003 gevolgd door Tijdelijk nieuw, een bundeling schetsen uit Humo die voor deze bundel werden herschreven, geactualiseerd en aangevuld. Zijn meest recente boek is Episodes (2007), een lofzang op zijn jonge kleinzoon.



Gitariste/componiste Corrie van Binsbergen (1957) studeerde een jaar filosofie, tijdens de vooropleiding conservatorium. Zij voltooide haar studie klassiek gitaar aan het Utrechts Conservatorium in 1983. Ze speelt akoestisch en elektrisch gitaar en basgitaar, en is actief op een zeer breed terrein in de muziek: pop, jazz en geïmproviseerde muziek, theater- en dansproducties, sessiewerk, TV-shows en zelfs het circus. Die brede muzikale achtergrond vindt zijn weerklank in haar muziek en die is daardoor niet direkt in een bestaande categorie onder te brengen. Het is een synthese van jazz, rock, gecomponeerde en improvisatiemuziek, waarbij het spanningsveld tussen discipline en exactheid (kenmerk van hedendaags gecomponeerd en sommige popmuziek) en vrijheid en flexibiliteit (vanuit de jazz en improvisatiemuziek) opgezocht wordt.

In 1986 richtte ze haar band 'Corrie en de Brokken' op en deed hiermee veel succesvolle optredens (o.a. North Sea, diverse radio- en TV opnamen). De eerste 'editie' Brokken speelde van 1986 tot 1991 en bracht de CD Alles beweegt uit. De tweede editie speelde in 1995/1996 en bracht de CD Live! uit (Beide CD's bij BV Haast). In 1996 initieerde Corrie van Binsbergen een uniek project: Corrie en de Grote Brokken, een samenwerkingsverband tussen kopstukken uit de pop- en jazzwereld. In dat jaar richtte zij tevens de Stichting Brokken op.

CVB ontving in 1999 de VPRO/Boy Edgar prijs vanwege haar creativiteit, vakmanschap en veelzijdigheid. Deze prijs (€ 12.500,- en een plastiek van Jan Wolkers) is de belangrijkste nederlandse prijs voor jazz en geïmproviseerde muziek en wordt gezien als een oeuvreprijs.